Mijn kinderjaren verliepen aanvankelijk rustig, tot de scheiding van mijn ouders mijn wereld deed instorten. Ik was 11 jaar. Mijn vader liep verloren in de alcohol. De relatie met mijn moeder verwaterde. En ik voelde me nergens meer thuis. De warmte van een veilige basis ontbrak.

Toen ik 19 was, stond ik letterlijk op straat. Dakloos. Ik mocht niet meer binnen bij mijn vader na de zoveelste escalatie thuis. Ik vond een studio en ging bijwerken. Ik besloot toch om te blijven studeren en een diploma te behalen. Ik haalde mijn bachelor in Bedrijfskunde en Handelswetenschappen. Een grote prestatie om alles te combineren, maar diep vanbinnen was ik gebroken. Ik probeerde overeind te blijven in een wereld die me keer op keer liet vallen.

In de jaren die volgden kreeg ik te maken met een opeenstapeling van gezondheidsproblemen: CVS, maag- en darmklachten, glutenintolerantie en dagelijkse koorts. Ik had amper energie om de dag door te komen. Maar mijn grootste geheim droeg ik onzichtbaar met me mee: een erfelijke, ongeneeslijke huidaandoening (Keratosis Pilaris) die mijn hele lichaam aantastte. Ik schaamde me diep en verborg mijn huid onder lagen kledij en make-up. Ik leefde met een constante angst van onveiligheid.

Naast mijn fysieke strijd kende ik ook veel relationele en financiële instabiliteit. Ik verloor jobs, ik trok narcistische partners aan en meer dan eens stond ik opnieuw zonder thuis. Ik ben twee keer dakloos geweest, en heb periodes gekend waarin ik niet wist waar ik de volgende nacht zou slapen. Alles leek me telkens opnieuw uit handen te glippen.

Er waren momenten dat ik echt dacht: Is dit het dan? Is dit mijn leven? Ik voelde me opgesloten in een vicieuze cirkel van schaamte, pijn, armoede en overleven.