Mijn kinderjaren verliepen relatief rustig, maar de scheiding van mijn ouders heeft mijn wereld doen instorten. Ik was 11. Mijn vader verloor de weg en liep richting de fles. Bij mijn moeder kon ik niet aarden. Na vele ruzies met mijn vader, mocht ik niet meer binnen. Ik was 19 en stond op straat, dakloos. Ik was aan het studeren en wou écht een diploma behalen. Dus ik ging ook werken. Ik behaalde mijn bachelor, maar was gebroken. Ik kreeg geen jeugd, maar rekeningen.

Resultaat: CVS, maag- en darmklachten, een glutenintolerantie, dagelijkse koorts, schaamte dat mijn leven een puinhoop was. Maar ik vond nog stabiliteit bij mijn toenmalige vriend. We groeiden echter uit elkaar en ik probeerde job na job, maar was doodongelukkig en uitgeput van de onzekerheid, de pijn, het vechten. Uit wanhoop belandde ik bij een kaartlegster. Ik was 28 en compleet verloren. Ik wou gaan studeren om de oorzaak van mijn huidziekte te vinden. Was dit een goede keuze? Ja – volgens haar – ik zou een eigen zaak oprichten waar ik mijn passie in kwijt kon. Nooit gedacht dat deze ontmoeting mijn leven zou veranderen. Ik begon op haar aanraden zelf kaart te leggen, eerst met Lenormand, daarna met Tarot. Ik voelde mij herboren. Ik had terug een missie!

Een ongeneeslijke, erfelijke huidaandoening vanaf mijn 7 jaar. Mijn groot geheim, angstvallig verborgen voor iedereen, in stilte gedragen door onnoemelijke schaamte. Ik verstopte mij al jaren achter te veel lagen kleren en fond de teint. Wat was er mis met mij? Diep vanbinnen geloofde dat ik kon genezen. Ik bevond mij bovendien in een jarenlange bodemloze put: emotioneel, mentaal en financieel zat ik al jaren aan de grond. De queeste begon…

In het laatste jaar van mijn studies (maart 2014) zette mijn werkgever mij aan de deur. Een week later mijn toenmalige vriend, een relatie vol ruzie en verwijten. Ik werd werkloos en voor de tweede keer dakloos. Er was behoorlijk wat loos in mijn leven. Ik heb een jaar overal en nergens gewoond, met tien verhuisdozen in mijn auto. Doodsangsten heb ik uitgestaan. 

Ik ontdekte dat ik niets meer was en had: ik was ambtelijk geschrapt, had geen identiteit meer en geen verleden meer. Letterlijk. Mijn ex-partner had alles op het stort gegooid: mijn meubels, mijn studieboeken, de juwelen van mijn grootouders, zelfs al mijn fotoboeken. Maar ik behaalde mijn diploma als therapeute en begon mijn droom: mijn eigen zaak.

Na een jaar vond ik een appartementje via mijn toenmalige beste vriendin. Ik vond weer stabiliteit en begon te werken in het onderwijs. Na vier jaar moest ik alweer vertrekken. Het appartement werd verkocht. Ik had zes weken om te verhuizen. Het was dringend. Zes weken?! Weer werd ik geconfronteerd met doodsangsten, want ik wou niet voor de derde keer dakloos worden.

In oktober 2019 belandde ik halsoverkop in Lier. Ik vond een huis dat – in mijn opinie – wel wat liefde kon gebruiken. Ik had echter niet veel keuze, maar mijn oog viel op een sleutel op de grond en ik wist dat dit mijn huis zou worden. Na vier maand verbouwen kon ik mijn zaak eindelijk terug heropenen. Een maand later barstte corona uit. Weer geen inkomsten, nog steeds met een huidprobleem en nog steeds in schrijnende armoede.

2022 was het jaar van ongekend verdriet, het jaar waarin ik een onverwachte zwangerschap te verwerken had terwijl ik in financiële onzekerheid leefde en zelfs moeite had om voor mezelf te zorgen. Deze omstandigheden vroegen om moeilijke keuzes in het belang van mijn toekomst en welzijn. Een paar maanden later had ik te maken met een mislukte zakelijke samenwerking waarin ik mijn schamele spaarcenten verloor aan een webdesigner wiens dienstverlening beneden alle peil was. Mijn intuïtie had me nochtans gewaarschuwd, maar ik vertrouwde een ‘vriend’ die als tussenpersoon fungeerde. Ik verloor niet alleen geld, maar ook een jarenlange ‘vriendschap’ én mijn vertrouwen in mensen. Ik stond op instorten, ik kon niet meer… Ik was gebroken, boos, verdrietig, gefrustreerd en wanhopig…